Gawęda jak nasze psy i koty: Poranny spacer z Zoją i nie tylko

Mirosław Antoni Glazik (M.A.G.) i owczarek niemiecki Zoja na spacerze.

Foto 1/30/07/17

Postanawiałem wziąć się za siebie, tzn. zadbać także bardziej o swoją kondycję fizyczną. Intensywna praca nauczycielska nawet w lipcu (a także literacka i naukowa) sprawiły, że złamałem życiową zasadę i praktykę, by te dwa wakacyjne miesiące (lipiec i sierpień) przeznaczyć na aktywny wypoczynek. Przypomniała mi o tym Małgosia, a wsparła ją w tym jej serdeczna przyjaciółka Agnieszka. No tak! Macie rację. Ja w tym mijającym tygodniu już ten proces zmiany stylu życia na bardziej aktywny rozpocząłem.

Dzisiaj rano wyruszyłem najpierw na spacer z owczarkiem niemieckim Zoją. Od rana nad Kujawami pojawiło się wielkie słońce, a powietrze po ostatnich burzach i ulewach jest czyste i wilgotne. Zabezpieczyłem dom i z Zojką wyruszałem codzienną trasą w kierunku przydrożnego Świętego Krzyża. Po drodze niezwykłe zjawisko. Na rok temu położonym asfalcie deszcz jaskółek. Większość zatrzymała się na szosie, niektóre nisko latały, kilka siedziało sobie na drutach telefonicznych i elektrycznych. Gdy podeszliśmy bliżej, one wszystkie wzbiły się, pokrążyły wokół nas, by pousiadać - jak na muzycznych pięciolinii - na drutach linii przesyłowej. Przypomniałem sobie, że przecież w tym roku jaskółki założyły w garażu gniazdo i wychowywały pisklęta. Kochane jaskółeczki!

Potem krótki, ale intensywny bieg. Zoja to bardzo lubi. Słonce ogrzewało moje plecy i wyzłacało delikatnym pyłkiem drogę przed nami. Zieleń jest dzisiaj soczysta i intensywna, ciągle świeża.

Zatrzymałem się przy krzyżu. Modlitwa. Potem krótka sesja fotograficzna. Podczas spaceru myślałem o Małgosiach. O tej, która teraz jest blisko mnie (obecnie śpi domu) i o tej, która jest w Warszawie (pewnie też jeszcze śpi, zmęczona po tygodniu ciężkiej pracy), a więc dość daleko, a zarazem bardzo, bardzo blisko.

Myślałem te też z troską o Drazicu, moim (chyba najmłodszym obecnie) uczniu z dalekiej Australii, który ostatnio poważnie zachorował i zatroskani rodzice musieli umieścić go w szpitalu. To taki zdolny, pilny i z wielkim zapałem uczący się języka polskiego chłopiec. Mam nadzieję, że już wyzdrowiał i wkrótce powrócimy do naszych lekcji.

Potem Zoję umieściłem w malinowym ogródku i poszliśmy z dogiem Borysem w kierunku lasu, tzn. w przeciwnym kierunku niż codzienna trasa z Zoją. Borys tak bardzo lubi te spacery, że zawsze po nich bardziej tuli się do moich nóg, do mnie. Ja doceniam tę jego wdzięczność i mowię do niego:

- Mój ty szczeniaczku! – jego pyszczycho wręcz promienieję radością.

Załączam zdjęcia i pozdrawiania. …