Ostre kły Czarusia

Mirosław Antoni Glazik (M.A.G.)

Moja niepewna śmiałość

Czasami dziwię się nowoczesnej łatwości

z jaką niektórzy młodzi publikują

swoje wiersze i blogi

mnie zawsze krępowało pisanie

to tak jakbym odkrywał swoją intymność

przed oczyma ciekawskiej gawiedzi

narażając się na szyderstwa redaktorów

medialnego świata

zamiast obnażania swojego wnętrza

chciałem ocalić cierpliwy uśmiech

Dziadka Franciszka i ciepło dłoni

Babci Marianny ostre kły Czarusia

i tatarskiej klaczy Baśki narowisty bieg

pisanie wierszy wyświetlanie wpisów

to takie nieprzyzwoite w naszym miasteczku

choć ciekawość kusi jak piersi diablicy

ukrywałem niepewne wierszydła

na dnie szuflady zanim dorosłem na tyle

by wybić się na samodzielność

jeszcze wówczas nie musiałem zasłaniać

całym ciałem okna monitora

może ten nasz pokoleniowy neurotyzm

dawne miłosierdzie czy młodszy altruizm

zastąpiliście zbyt wybujałym narcyzmem

senne erotyki senne erotyki bezcenny dotyk

jesteście litości niegodnymi egoistami

nie wstydzicie się wpatrywania w ciało

nie wstydzicie się oglądanie siebie

jesteście już w siódmym blogosfery niebie

zamiast radości tworzenia – nerwowość klikania

pisanie jest dla was jak finansowe wyzwanie

konkursowa rywalizacja tandetny teleturniej

pseudointelektualna rozgrywka towarzyskiej blagosfera

zmieniacie osobowości jak kolorowe szaliki

nie wątpię w wasze niewinne dusze

lecz błyskotliwość zastępuje duchowość

dlatego czyta was mniej niż pisze

my też byliśmy młodymi poetami

mimo wszystko jesteśmy podobni

choć nie tacy sami

dziwię się tej nowoczesnej łatwości

myślę że zagłuszacie usilnie

odwieczne pragnienie zwyczajnej godności

ubogiego poety chudszego literata...