Pieśń Szaraka

Mirosław Antoni Glazik (M.A.G.)

Pieśń  Szaraka

Biegnę przez pola przez łąki

przemykam pomiędzy drzewami

chemiczne zostawiam ślady

para czujnych oczu i słuchy  i rytm

 i strach i radość zielona symfonia deszczu i słońca

wytrwałość się opłaca nie tylko w zalotach uciekłem

z legendy o szalonym zającu

o zmroku się pojawiam jakby znikąd

jestem cieniem na księżycu pojawiam się i znikam

przyzywam brzask i wiosnę przynoszę

nowe światło na pola uprawne 

i życiodajną wodę szepcę do pękającego jaja

podszywam się pod czajkę

o zmierzchu poruszam się w oku sowy

dawnymi czasy łowiono mnie do zebrania plonów

polują na mnie z reflektorami

woń psów woń prochu

woń człowieka coraz

coraz bliżej uciekam

pędzę chcę żyć chcę żyć chcę żyć

na łąkach siedzę nieruchomo

swobodnie w zaroślach

wykorzystuję lasy i zagajniki umiem znikać

bujne chwasty zatrute trawy kosy żniwiarzy

trzaask trzaask ciach ciach

ścinanie zająca zboże krwawi 

traktory pługi sidła

kaleczą szczerość pola

samotnie stoję słupkiem

a potem bieg szybki jak wiatr

żyję pod osłoną nocy

jestem pieśnią i krajobrazem                                   

umykam spod łap chartów

błąkam się po bezdrożach

siedzę na ścianach katakumb

i na wielkanocnych stołach

pośród pisanek i przy Świętej Rodzinie

wyrastam jako cierń z kostura pielgrzyma

czarownice mogą przebierać się za zająca

niezauważalny przemykam przez życie

rzucają mnie do ognia oczyszczenia

zmieniają się pola

smutek unosi się jak jesienna mgła

jestem wytrwały

pędzę pędzę pędzę

chcę żyć chcę żyć

chcę...