Michałowi
Głuszakowi
Biada tym, którzy planują zło na swych łóżkach. Gdy nadejdzie
poranek, wykonują je, bo jest ono w zasięgu ich możliwości. Czasami pożądają
pól, więc przejmują je, gdy zapragną domów - to je zabierają; uzależniają od
siebie nieroztropnych mężczyzn wraz z ich domami, pozbawiają człowieka jego
dziedzictwa.
Przydarzyła się w naszej okolicy dziwna historia. W pobliżu wioski
pod lasem mieszkał pewien człowiek. Lubił psy i alkohol. Podchodziła pod jego
uboga chałupinkę sfora bezdomnych psów. Karmił je, a czasami, zwłaszcza podczas
napadu niepohamowanej złości, przeklinał:
- Bodaj wam
nogi połamało, kundle przebrzydłe! Darmozjady parszywe!
Wtedy
bezdomne psiska oddalały się i wędrowały leśnymi sobie znanymi szlakami, żeby
tylko upolować jakieś osłabione zwierzę: zająca, królika czy małą sarnę.
Zdarzało się, że rozzuchwalona sfora pogoniła dzika na bagno, zagnała go w
największy gąszcz. Gdy ugrzązł w bagnie, psy nienasycone męczyły go tak, długo,
aż opadł z sił i po trochu go zjadały, męcząc straszliwie. Szykowali się na te
bezdomne bestie myśliwi okoliczni, ale trochę im było szkoda drogich naboi na
takiego zwierza, z której nie ma mięsa, ani pięknych skór. Przeto na gadaniu o
unieszkodliwieniu coraz bardziej śmiałej wilczej gromady się kończyło.
Dochodziło do tego, że psiska godzinami czatowały przy przydrożnych barach i
zajazdach, strasząc swoim wyglądem turystów, a zwłaszcza małe dzieci, które
próbowały się oddalać się nieco od rodziców, żeby pohasać sobie po leśnych
ścieżkach i polanach.
Nieopodal Gospodarza kupił sobie działkę pewien człowiek na
stanowisku. Dobrze mu się powodziło, o czym świadczyły rumieńce na twarzy,
dwoje dorodnych dzieci, urodziwa i gospodarna żona. Na działce postawił sobie
nieduży domek i szopę dla zwierząt domowych. Nakupował od ludzi kur, kaczek,
gęsi, perliczek, a jego dumą był trzy kozy. Lubił je, trzymał za ogrodzeniem, a
na noc zamykał w stajence razem z ptactwem. Dla swoich ulubienic, łaciatych
kóz, zrywał najsmaczniejsza trawę, jaką znalazł poza ogrodzeniem, bo tam kozich
głodomorów nie wypuszczał nigdy.
Edmund Szymon Zaborowski to mężczyzna
czterdziestoletni, który poza tym lubił drogie i efektowne samochody. Na
początku wakacji zamienił po pięcioletniej ostrej, niektórzy mówią, że
zarzynającej jeździe, swoje koreańskie auto z gazem, na srebrnego „Forda Focusa
1,8 Comfort” w wersji trzydrzwiowej. Z tej ostatniej cechy samochodu nie była
zadowolona żona naszego szczęściarza. Wóz, mimo że nie był nowy w momencie
zakupu, miał zaledwie półtora roku, a na elektronicznym liczniku widniał mały
przebieg. Prezes, gdy zasiadał w swoim aucie, prężył dumnie swoje opalone
ciało, włączał muzykę tak głośno, żeby głośniki mogły zademonstrować w pełni
swoje walory techniczne. Jeśli naszego beniaminka rozpierała duma, to wiadomo,
że jego wrogowie w miasteczku i okolicy zgrzytali zębami z zazdrości, a ich
zawzięte miny nie wróżyły niczego dobrego. Chmury burzowe zbierały się nad
głowami Edwarda Szymona. Pierwszą trasą „Foczki” była, oczywiście, droga do
rancza nad strugą. Czy mógł przypuszczać, że jego losy być może skrzyżują się
jak dwa samurajskie miecze z linią życia faceta, pchającego zdezelowanego
„Oltcita”. Nawet nie wiedział, że nazywa
się on Zdzisław Warkołak, zwany przez kumpli Zdzichem Krwawym Kielichem, bo
jego popijawy często kończyły się rozbijaniem butelek na swojej lub cudzej
głowie. Nie lubił swojego sąsiada od samego początku. Zazdrościł mu
wszystkiego: domu w mieście, pięknej działki na wsi, urodziwej i mądrej żony,
dzieci, a ostatnio nowego „Forda”. Nie da się ukryć, że gdy zobaczył nową
limuzynę Zaborowskiego, ogarnęła go piekielna zazdrość. Nikt do końca nie
wiedział, skąd Zdzicho miał pieniądze na chlanie, na paliwo do starego:
Oltcita” i na żarcie dla siebie oraz zwierząt. Różne plotki krążyły po okolicy,
zwłaszcza po śmiertelnym wypadku, który spowodował, gdy wracał po pijanemu
jeszcze swoim starym „Wartburgiem”. Uderzył czołowo małego „Fiata”, z dwojgiem
młodych ludzi w środku pojazdu. Młoda dziewczyna zginęła na miejscu, a jej
chłopak uszedł z życiem, ale czekał go wózek inwalidzki. Sprawa się trochę
rozmyła, bo młody kierowca także nie był trzeźwy po dyskotece w okolicznej
wiosce. Poza tym Zdzicho wezwał pomoc, po czym się ulotnił, zanim policjanci go
zatrzymali i zbadali stan jego trzeźwości. Po numerach ustalili właściciela,
ale nie mogli go znaleźć, bo zaszył się gdzieś w lasach, a później tłumaczył
się, że był w szoku, a samochód mu ukradli sprzed gospody. W końcu zabrano mu
prawo jazdy na trzy lata i nie wiadomo, dlaczego dość szybko mu je oddano.
Gdy Edward minął Zdzicha na polnej drodze, spojrzał na niego
pogardliwe zza szyby luksusowego wnętrza swojego „Forda”. W odpowiedzi został
obdarowany ostrym jak sztylet spojrzeniem właściciela Oltcita.
-
Dziadus jeden, jakimś fordzikiem
szpanuje – zamamrotał pod nosem Zdzicho.
Edward
przycisnął pedał gazu, by pokazać szybkość i moc samochodowego zrywu. Zdzicho
kopnął swoją mechaniczna chabetę. Potem długo się nie widzieli.
Gdy Prezes dojechał do swojej działki, czekał go niemiły widok.
Najmniejsza z jego ulubionych kóz leżała z przegryzionym gardłem niemal na
środku ogrodzonego placu. Ciśnienie mu podskoczyło, żyły na skroniach
nabrzmiały, zatrzymał się jak wryty, a po chwili prawie podbiegł do zagryzionego
zwierzęcia.
-
Co ją zabiło?
Żona zabrała
wstrząśniętą córkę do samochodu, syn patrzył z zaciekawieniem na ojca, który po
namyśle, prawie szeptem, wydobył z siebie, stanowcze oskarżenie:
-
To są ślady psów. Trzeba je
przyłapać.
-
Tato złapiemy je i damy im w kość
za nasze krzywdy - odrzekł chłopak.
Psy włóczące
się w pobliżu działki nie należały do zwyczajnych. Zagryziona koza, wypłoszone
ptactwo - w stajence stało się coś strasznego. W powietrzu zawisła jakaś dziwna
groźba. Drzwi stajni zostały uszkodzone w sposób zdumiewający, lecz ślady
wskazywały na dzieło psów. Edward przykrył ofiarę napadu czarnym, workiem
foliowym, prowizorycznie zabezpieczył drzwi stajenki i smutny powrócił do
samochodu:
-
Odwiozę was i ją zakopię.
-
Sam lepiej nie jedź! – przestrzegała
go żona.
-
Haneczko, dam sobie radę.
Gdy powrócił
na działkę słońce już zachodziło za wysokie drzewa lasu, sprawnie naprawił
drzwi stajenki, zalał dół wapnem, zakopał kozę. Potem obszedł teren wokół
działki. Postanowił zaczaić się na szkodników. Ustawił „Forda” obok bramy w
miejscu porośniętym wysokimi krzakami i szpalerem młodych brzózek. Do samochodu
zabrał kuszę i kilkanaście strzał o specjalnym ostrzu. Nabył ją niedawno na
targu od przejezdnych Ukraińców. Trzymał na ścianie jako ozdobę. Nie przypuszczał,
że tak szybko wykorzysta ją jako broń myśliwską. Żeby skrócić sobie
oczekiwania, przyglądał się uważnie swojej kuszy. Cieszył go każdy przedmiot
wykonany solidnie, jakby w te sposób umacniał swoje zaufania do człowieka i
jego świata. Pieszczotliwie dotykał płaskorzeźby na kolbie, przedstawiającej
siedzącego rycerza i roślinne ornamenty. Wszystkie części drewniane wykonano z
dębu. Kusza posiadała zamek oryginalnego projektu i nieliczne zdobienia
wykonane w mosiądzu. Z dumą odczytał stylizowane litery E.S.Z., czyli swój
monogram na kolbie. Ramie, wykonane z pióra resora, nie zostało połączone z
okuciami spawem, lecz trzyma się dzięki sile nacisku. Okucie połączono
łożyskiem pojedynczym i drewnianym klinem. Całość broni to bardzo solidna
konstrukcja, która nie drga przy strzale, a daje się rozmontować w kilka
sekund. Dreszcz emocji lekko wstrząsnął jego ciałem, gdy pomyślał, jak
doskonałym narzędziem zemsty dysponuje.
Słońce zaszło, zapanowały zupełne ciemności, lecz po godzinie nad
lasem pojawił się majestatyczny księżyc, który samotnemu mężczyźnie kojarzył
się z nalaną gębą jakiegoś mafiosa albo z twarzą duce, wodza włoskich
faszystów. Czekanie na spełnienie zemsty męczy spokojnych ludzi mocno, bywa
źródłem wyniszczającego stresu. Edward Szymon nie lubił, jak coś w codziennym
życiu nie biegnie według jego scenariusza. Umiał zorganizować sobie i rodzinie
pieniądze. Jego działania zwykle przynosiły mu tyle forsy, że nie musiał snuć
latami marzeń jak większość mężczyzn nieudaczników. Robił, co chciał i jak sobie
zaplanował. Jedyną osobą, który hamowała niektóre jego działania to była żona,
osoba uparta i konsekwentne w swoim wychowawczym oddziaływaniu na męża, ale to
już zupełnie inna historia.
Jednak, gdy czatował na psy, zasnął w przytulnym wnętrzu auta.
Męczył go dziwny sen: wielkie czarne jak same diabły psy patrzą na niego oczyma
pełnymi nienawiści, jakiś stary samochód zapala się i płonie powoli w ciemnym,
lesie, wielkie krwawe zębiska próbują dostać się do jego twarzy.... Wtedy się
obudził. Na murawie działki w świetle ogromnego księżyca zobaczył kilka psich
sylwetek. Przez chwilę sam nie wiedział, czy to nie był jeszcze sen. Odruchowo
wyskoczył z samochodu. Pobiegł w kierunku napastników. Bestie wcale nie
uciekały. Były różnej wielkość. Wielki pies ruszył w jego kierunku, a pozostałe
tylko na chwilę przerwały szarpanie...
- No tak, to
moja koza! – prawie wykrzyczał to zdanie.
Nagle zorientował się, że jest zupełnie bezbronny, bo kusza i
strzały pozostały w samochodzie. Powoli cofał się, patrząc na ogromnego
wilczura, który wolno podążał w jego kierunku. Doszedł do samochodu, otworzył
drzwi i uchylił szybę. gdy sięgał prawą ręką po kuszę, na szybie zobaczył
paszczę wilczura i jego płonące gniewem ślepia. Zdążył zasunąć szybę, bo
właśnie nadbiegły pozostałe bestie. Włączył silnik i ruszył kawałek samochodem,
ale psy nie zamierzały ustępować. Dwa z nich położyły się przed maską i
cierpliwie patrzyły na kierowcę. Miał ochotę zepchnąć je z drogi, ale pomyślał,
że uszkodzi sobie wóz. Włączył wszystkie światła i radio na cały głos.
Przegazował silnik. Po kilku minutach psia banda powoli odchodziła z działki i
zniknęła pomiędzy drzewami sosnowego lasu. Mężczyzna podjechał do swojego
domku, włączył światła oświetlające plac wokół zabudowań i z przygotowaną do
strzału kuszą zbliżył się do pobojowiska, bo tak można nazwać to, co zobaczył.
Rozwalone ogrodzenie, a obok zagryzionej kozy jeszcze ciepłe ciała kilku
królików, rozszarpane kury i perliczki. Spojrzał na zegarek. Kwadrans temu
minęła północ. Prezes zaklął:
- Kurcze pieczone! Dlaczego nic nie słyszałem?
Znowu poczuł
się jakoś dziwnie, jak poprzednio w tym miejscu, po krwawej jatce dokonanej,
teraz już wiedział przez kogo. Poczuł się wściekle bezsilny. Jedyne, co mógł w
tej sytuacji mógł zrobić, to posprzątać...
Rano powrócił na działkę. Postanowił odwiedzić pobliska
leśniczówkę. Leśniczy poradził mu cierpliwie czekać, bo o zagrożeniu, jakie
niesie ze sobą gromada zdziczałych psów, powiadomił myśliwych z Koła
Łowieckiego „Bóbr”. Te obietnice Edwarda nie uspokoiły. Wiedział, że sprawa
będzie nadal ciągnąc się jak guma do żucia w rękach rozpieszczonego
przedszkolaka. Ktoś mu poradził, żeby dodać do spreparowanej karmy trutki na
szczury, ale bez rozcieńczenia. Posłuchał tej rady i po kilku dniach postanowił
zastosować tak drastyczną metodę.
Była godzina
24.00, gdy w domu miejscowego historyka, z którym Prezes zdążył się nieco
zaprzyjaźnić, rozległ się uporczywy dzwonek przenośnego telefonu. Potem
odezwała się „komórka’ położona na stole, w celu podładowania baterii. Zaspany
nauczyciel podniósł słuchawkę:
-
Ratuj! - usłyszał znajmy głos.
-
Tak, jestem na działce. Przyjedź
natychmiast! Błagam! – głos w słuchawce zabrzmiał tak przekonująco, że Miron
Bielik wsiadł do swojego „Poloneza” i ruszył niezwłocznie w stronę lasu.
Gdy dotarł
nad strugę, w świetle księżyca zobaczył przyjaciela pochylonego nad czymś i
oglądającego to coś w słabym świetle latarki.
Przywitali
się. Popatrzyli na siebie:
-
Popatrz! Najmniejszych z tych
zbirów! Chyba otruty. 300 metrów dalej, ale już w lesie leży następny! Coś
rozszarpało i pociągnęło moja trzecia kózkę. Czy psy mogły to zrobić?
Przestraszyłem się, nie chce sam wchodzić do lasu. A może tymi bestiami
posługuje się jakiś kłusownik, który ukradł moje zwierzę. Pójdziesz ze mną po
śladach?
-
Dobrze, zaintrygowałeś mnie!
Wyruszyli w
głąb lasu. Księżyc pojawiał się i znikał za wielkimi chmurzyskami. Byli
uzbrojeni: nauczyciel trzymał w prawej dłoni nóż fiński, a jego towarzysz
dzierżył gotową do strzału kuszę. Znaleźli większego kundla. Nie zaobserwowali
żadnych oznak życia. Przeszli prawie kilometr, gdy natknęli się na wielkiego
wilczura niemieckiego, a przy jego pysku zobaczyli pianę i resztki
zwymiotowanego jadła. Tropiciele poczuli się nieswojo. Poszli dalej. Skończył
się las sosnowy, weszli na teren lasu mieszanego. Zrobiło się jeszcze ciemniej.
Czuli zapach nieświeżego pokarmu i na poszyciu leśnym bez trudu w świetle
latarek odnajdywali ślady uciekinierów z działki. Krzaki i drzewka przypominały
sylwetki baśniowych strażników tajemnic lasu. Nie wiedzieli, jak długo szli,
lecz w pewnej chwili zobaczyli leżącego na piasku przy strudze ogromnego
rottweilera. W świetle latarki jego ślepia groźnie zabłysły, ale widać było
gołym okiem, że czarne cielsko opuszczają siły. Gdy pies znieruchomiał na
wilgotnym i zimnym piasku, postanowili iść dalej. Nie uszli daleko, gdy
usłyszeli ni to ludzkie głoski, ni charkot oszalałego z bólu zwierzęcia.
Podeszli bliżej. Na skraju leśnego bagna zobaczyli w świetle dwóch latarek
jakieś dziwne stworzenie. Ni to wilka, ni człowieka. Nagle pojawił się księżyc.
W jego poświacie ujrzeli jak ogromny łeb mocno wbija się w szyje koźlęcia. Gdy
odrywał kły od swojej ofiary, z gardzieli wyrzucał jakąś krwistą substancję.
Nagle
podniósł się i ruszył w kierunku intruzów, którzy zakłócili jego żer. Gdy
zbliżył się na odległość pięciu kroków, niespodziewanie odbił się od grząskiego
gruntu i długim skokiem zwalił z nóg nauczyciela. Już zamierzał przegryźć
zaatakowanemu gardło, gdy strzała z kuszy głęboko wbiła się w jego plecy.
Sylwetka napastnika naprężyła się, potem odchyliła do tyłu, a wtedy druga
strzała przebiła ku ramię. Zaskowyczał wściekle. Odwrócił się i ruszył w stronę
strzelca, ale równocześnie odsłonił włochate, straszne, bo ani ludzkie, ani
wilcze oblicze. Cienie nocy przeplecione bladym światłem księżyca czyniły z
wilkołaka istotę wręcz nieziemsko straszną. Wydawało się, że zanim padnie, zada
śmiertelny cios kusznikowi. Gdy zbliżył się na odległość dwóch kroków, trzecia
strzała wbiła się w miejsce, gdzie powinno bić ludzkie serce. Jednak napastnik
podskoczył i strzała ugodziła go w brzuch.. Zaryczał tak głośno, iż wydawało
się, że słabsze drzewa runą, jakby powalone jesienną wichurą. Ku zaskoczeniu
tropicieli bestia zaczęła uciekać w głąb bagiennego terenu porośniętego
wysokimi trawami i gęstymi krzakami. Zostawił kózkę i szybko zmierzał w
kierunku bagna. Poruszał się dziwnie: chwilami biegł chaotycznie jak szaleniec
po hucznej zabawie, a czasami zadziwiał sprawnością ucieczki zwinnego basiora z
podbiegunowego stada wilków. W świetle księżyca zobaczyli, jak dziwna kosmata
sylwetka wilkołaka, a tak go nazwali, bo nagle poczuli się tak, jakby znaleźli
się na planie filmowym, gdzie niewidzialne ekipa nakręca dziwny obraz grozy,
znika w ciemnościach nocy i w leśnym mroku matecznika. Może to był tylko sen,
jaki niekiedy męczy chłopa po przehulanej nocy w jakiejś dusznej gospodzie?
Prezes wziął na ręce ranną kózkę. Postanowili, jak najszybciej
powrócić na działkę następnie do swoich samochodów i przytulnych mieszkań.
Niestety, kózki nie udało się uratować, mimo pomocy doświadczonego
weterynarza, bo zbyt wiele utraciła krwi, a rany okazały się rozległe i
głębokie. Gdy przez wiele dni opowiadali policjantom, pracownikom nadleśnictwa
czy sąsiadom o tym, co się wydarzyło owej nocy, spotykali się z różnymi
reakcjami.
-
Panowie, nadużyliście koniaku,
brandy i innych szlachetnych trunków. Las przybiera wtedy różne kształty –
podśmiewano się w barach i podczas spotkań rodzinnych przy ognisku.
-
A może poszukamy tego szalonego
wilkołaka – deklarowano po kilku kieliszkach czy kilkunastu kuflach piwa.
Jeszcze jedno: Policja poszukuje Zdzisława
Warkołaka, zwanego Zdzichem Krwawym Kielichem. Jak dotychczas nie znaleziono
ani jego, ani jego ciała?.. Ktokolwiek wie....
Kowal, 12
sierpnia 2004
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz